آموزش مواد اتش زا و بمبهاي دستي ساده و پيشرفته (درج مجدد)

هدف ما از درج مجدد طريقه يساختن مواد آتش زا و بمب ترويج خشونت نيست بلكه تاكيد بر فراگيري با احتياط كامل و استفاده بر عليه نيروهاي حكومت در نبردهاي خياباني پس از كودتاي 1388/3/30 ميباشد


BOMBA 1
oxuduğunuz məqalə fars dilli bir qaynaqdan alinmişdir. Diqqət:Bütün bu bomba düzəltmək təriqələri sinanilmiş deyil,bu bombalari düzəldəndə nihayət dərəcə diqqətli olun.
Tüfəhli
******************

بمب های آتش زای کم خطر: بمب های آتش زای ساده٬ تشکیل شده اند از یک بطری محتوی گازوئیل و یک کهنه یا پارچه ی آغشته به مواد آتش گیر مانند نفت در دهانه ی آن -دهانه ی بطری البته!. بهترین نوع بمب های آتش زا از این نوع -که به بمب های مولوتو کاکتیل مشهور اند٬ مخلوطی از گازوئیل و روغن موتور به نسبت برابر است. به سادگی٬ پ
بمب های دودزا: مواد و وسایل لازم: به نسبت ۴ به ۶ شکر و پتاسیم نیترات٬ چند تا ظرف و بطری! شکر و پتاسیم نیترات را مخلوط کرده و بر روی یک شعله ی ملایم تا حدی گرما دهید که ذوب شود. مخلوط را به خوبی هم زنید. سپس مخلوط را در ظرف مورد نظر ریخته و قبل از منجمد شدن٬ چند چوب کبریت -به جای فیوز در آن قرار دهید. ۴۰۰ گرم از این مخلوط٬ برای ایجاد یک ابر سفید و غلیظ در فضایی به اندازه ی یک اتاق بزرگ٬ کافیست!
ارچه ی آغشته به نفت را آتش زده و بطری حاوی مواد را پرتاب نمایید. توجه نمایید که بسته به نوع مخلوط مورد استفاده ی شما٬ ممکن است خرده شیشه های بطری٬ تا شعاع چند متری محل اصابت٬ پرتاب شوند! و یک نصیحت دیگر از من این که سعی کنید یا اصلا این آزمایش را انجام ندهید و یا در فضایی باز مانند خرابه ها و یا بیابان ها و یا تپه ها انجام دهید.


حوادث احتمالی ناشی از اجرای اعمال گفته شده در این مطلب٬ به عهده ی فرد مجری بوده و من هیچ مسوولیتی را نمی پذیرم!تمامی بمب ها و مواد آتش زا و دودزای ذکر شده٬ می توانند خطرناک باشند و در صورت استفاده ی ناصحیح و یا افراط در استفاده٬ صوانح ناگواری به بار آورند.

ساخت یه نارنجک خطرناک(اکلیسرنج) ....مواظب باشید.....
مواد لازم برای تهیه نارنجک اکلیسرنج برای چهارشنبه سوری1_ نوار چسب برق 2_ نایلون ، کیسه فریزر3_ پودر آلومینیوم: .4_اکسید سرب (۲) : این ماده نارنجی رنگ ( مواظب لباس و فرش باشید)بازم به خدم بگید.5_ سنگ : اندازه این سنگ ها به اندازه نارنجک شما بستگی دارد . اگر نارنجک باندازه یک گردو باشد سنگ هایی به اندازه نخود خوب است . اگر بزرگتر می خواهید می توانید از سنگ های درشتری استفاده کنید . سنگ ها باید بدون خاک و خرد شده یعنی با لبه های تیز باشد .- هر چه شکل سنگ به مکعب شبیه تر و سنگین تر باشد ، بهتر است .- اگر از نوار چسب معمولی استفاده کنید نارنجک خیلی زود منفجر می شود و ممکن است در دست ویا توی جیب منفجر شود پس توصیه نمی شود .- شما از هر نایلونی می توانید استفاده کنید ولی کیسه فریزر یه چیزه دیگه است .روش ساخت اکلیسرنج :ابتدا یک ظرف بر می دارید ( می تواند شیشه دهان گشاد مربا یا یک کاسه پلاستیکی باشد ، فلزی نباشد) اول بیشتر اکسیدسرب را ریخته سپس پودر آلومینیوم را یک قاشق یک قاشق ( قاشق هم فلزی نباشد ، چوبی بهترین است ) اضافه کرده و به هم می زنیم تا کاملا مخلوط شود . حالا باندازه یک قاشق از مخلوط را برداشته و با آن دو تا نارنجک درست می کنیم (طبق روش پایین).سه حالت ممکن است پیش آید :1 منفجر نمی شود => پودز آلومینیوم کم است یک قاشق دیگر به مخلوط اضافه کرده دوباره امتحان می کنیم .2 هردو یا یکی از آن ها آتش می گیرد => ( می سوزد) پودرآلومینیوم زیاد است اکسیدسرب اضافه می کنیم و ...3 نارنجک توپ می ترکد => پس ماده ما آماده است .- همیشه مقداری از هر دو ماده را اضافه نگهدارید تا اگر مواد خراب شد بتوانید درستش کنید .- همیشه اول اکسیدسرب بریزید بعد پودرآلو... را کم کم اضافه کنید .- به یاد داشته باشید پودرآلو... سمی است و آتش می گیرد ولی اکسید سر... نه سمی است ونه آتش می گیرد .روش ساخت نارنجک :اول یک تکه نایلون کمی بزرگتر از کف دست جدا کرده و چند سنگ وسط آن می گذاریم و یک قاشق از مواد را روی سنگ ها می ریزیم . سپس نایلون را جمع می کنیم بشکلی که لای سنگ ها کاملا با مواد پر شده باشد و هوا توی نایلون جمع نشده باشد ( باد نکرده باشد ) . چسب را برداشته و دور تادور نارنجک را کاملا با چسب بپوشانیم توجه کنید که نوارچسبرا باید خیلی محکم دور نارنجک بپیچید ( نه آنقدر محکم که در دستتان منفجر شود ) بشکلی که کمی کش بیاید . این کار احتیاج به تمرین دارد و بعد از چند تا درست کردن (بخوانید چند بار منفجر شدن) خودتان یاد می گیرید .هرچه چسب بیشتر باشد بهتر است ( نه برای نارنجک های کوچک چون منفجر نمی شوند ) چون صدای بیشتری دارد و دیرتر در جیبتان منفجر می شود .اینم یه نوع چاشنی
. اول مواد لازم :
۱) فلمينات جيوه
۲)استون پراكسيد
۳)يك باطري قلمي
۴)يك لامپ ۵/۱ ولتي
۵) مقداري سيم
طرز تهيه
ابتدا باطري قلمي را برداشته و داخل آنرا خالي مي كنيم ( توجه داشته باشيد باطري قلمي ) بعد مقداري فلمينات جيوه در غلاف خالي باطري ميريزيم البته مقدار آن متناسب با كار شما مي تواند كم يا زياد شود . بعد به آرامي ( دوستان بالا غيرتا ٌ آروم ) فلمينات ته غلاف را فشرده مي كنيم اين فلمينات فشرده در ته چاشني ما همان خرج اصلي است .
بعد مقداري استون پراكسيد روي فلمينات ته غلاف ميريزيم كه اين خود حكم خرج كمي را دارد و بعد لامپ ۵/۱ ولتي معمولي كه در چراغ قوه ها استفاده ميشود را به آرامي شيشه اش را مي شكنيم به طوري كه به سيم داخل لامپ صدمه اي نرسد . حال ته و بدنه لامپ را هويه كرده و در روي استون پراكسيد قرار مي دهيم و بعد سيم را بيرون مي آوريم و روي لامپ و تمام مواد را با مخلوط گچ و چسب جوب كاملا ٌ مي بنديم البته اگر بخواهيم اين چاشني را ضد آب کنیم می توانیم از چسب اکواریم برای بستن در آن استفاده کنیم .
حال چاشنی ما آماده است و فقط با اتصال یک باطری 5/1 ولتی منفجر میشود .
حال اگر بخواهیم که این چاشنی را از راه دور منفجر کنیم میتوانیم از مدار تاخیر انداز یا از مدار کنترل رادیویی ( ریموت) استفاده کنيم که در بعد خواهم نوشت .
او راستی به زودی آموزش ساخت مواد مورد استفاده در چاشنی ها (موادی که نام بردم به همراه موادی جدید) رو منویسم
منتظر نظرات شما هستم
نوشته شده توسط قا سعید
یه ماده مفجره دیگه...
درست کردن مواد منفجره از نمک طعام میپردازیم:
این هم ماده منفجره از خانواده کلراتها است که با الکترولیز نمک طعام یا همان سدیم کلرید و تبدیل آن به سدیم کلرات درست میشود.البته بجای نمک طعام میتونید از پتاسیم کلرید هم استفاده کنید.این ماده منفجره قدرت یک دینامیت 30% را دارد.
(فقط تمام موادی که با کلراتها تا اینجا نوشتم آب را بشدت جذب میکنه و باید از هر نوع رطوبت دور نگهداشته شه.)
که البته ضد آب بودن را میشود با یک نوع موم(پارافین) درست کرد.
واکنشی که در این الکترولیز(الکترولیت) رخ میده به شرح زیر است:
NaCl + 3 H2O --> NaClO3 + 3 H2
در این واکنش سدیم کلرید اکسیژن آب را میگیره و هیدروژن را بصورت گاز رها میکنه که این گاز یک گاز خطرناک و انفجاری است که باید از شعله و جرقه دور بماند.
خوب برای اینکار شما به یک سری کامل تجهیزات الکترولیز(الکترولیت) نیاز دارید:یک منبع متناوب برق (DC) با قطبهای معین(که میتونید یک ترانسفورماتور 32 ولتی را به قیمت 1500 تومان و مدار قطب دار کننده را نیز به قیمت 1500 تومان تهیه) تهیه کنید و یک الکترود گرافیتی(نوک مداد) یا کربن فشرده(مغز باطری) برای قطب مثبت و یک صفحه استیل برای قطب منفی و این دو نباید در آب به هم اتصال پیدا کنند و باید حرارت را با دور کردن آنها از یکدیگر کنترل کنید تا زیاد نشه.(هر چه دور تر باشند حرارت کمتر و برعکس).باید الترودها را در یک ظرف پلاستیکی طوری قرار بگیره که هیدروژن که دور الکترود منفی جمع میشه بتونه فرار کنه و کلرین که بدور الکترود مثبت جمع میشه در ته ظرف باشه تا با سدیم هیدروکسید پیوند ایجاد کنه.
حرارت ظرف در طول واکنش باید در 56 درجه سانتیگراد باقی بمونه.
در یک ظرف بزرگ پلاستیکی 454 گرم نمک(از سنگ نمک هم میشه استفاده کرد) ریخته و 4 لیتر آب به آن اضافه کرده.آب باید نمک را بپوشانه.بیاد داشته باشید که مقداری از آب در واکنش استفاده میشه.بعد 33 گرم اسید موریاتیک (هیدروکلریک اسید قابل استفاده در استخر ها) به آن اضافه میکنیم.
بعد 7 گرم سدیم دی کرومات و 9 گرو باریم کلرید به آن اضافه میکنیم.
حالا برق را وصل مینمائیم.(البته سیمها درون آب نباشند و فقط الکترود ها درون آب باشند).طرز قرار گرفتن الکترود ها را در بالا گفتم.
برای هر نیم کیلو نمک باید عمل الکترولیز به اندازه 1800 آمپر ادامه پیدا کنه.بعد محلول را در ظرف بزرگ لعابداری میریزیم (یا شیشه ای) بعد آنقدر میجوشانیم تا کریستالها را ببینید.بعد بزارین خنک شه و فیلترش کنید و کریستالها را نگه دارید.2 بار این کار را بکنید و محلول باقیمانده را برای عمل الکترولیز بعدی نگهدارید.برای بالا بردن خلوص کریستالها هر 200 گرم را در 100 میلی لیتر آب حل کنید بجوشانید خنک کنید و فیلتر کنید.
بعد کریستالها را در ظرفی قرار داده در فر در حرارت 50 درجه میگذاریم و خشک میکنیم.
کریستالهای سدیم کلرات را پودر کنید و هر 90 گرو را با 10 گرم پارافین مخلوط کنید.این ماده به شوک،اصطکاک و حرارت بسیار حساسه و باید از اینها دور نگهداشته شه.
روش تهیه باروت سیاه...
مواد لازم
نيترات پتاسيم: كه شوره نيز به ان مي‌گويند به مقدار 24.5گرم قيمت ان هم حدودا كيلويي 2000تومان و بهتر است در ابتدا مثلا 100 گرم بخريد
گوگرد:ازلوازم شیمیائی ها ولوازم کشاورزی قابل تهیه است به مقدار 8 گرم و قيمت ان هم حدودا كيلويي 1000 تومان
ذغال چوب: به مقدار 3 گرم
البته مقادير را خودم به تجربه بدست اوردم و انها را ميتوان با حفظ نسبت افزايش داد
طريقه ساخت: تمام مواد را تا حد ممكن پودر نموده و باهم كاملا مخلوط ميكنيم هرچه مواد نرم تر باشند كيفيت باروت به مقدار قابل ملاحظه اي افزايش مي‌يابد و باروت اماده است ميتوانيد براي چك كردن مقداري از ان را اتش بزنيد و تقريبا بي‌خطر است
البته براي بهبود چشم گير كيفيت مقدار كمي اب به ان اضافه كنيد نه به ان مقدار كه خمير شوند به مقداري كه نم شوند سپس خوب بهم بزنيد و بگذاريد تا خشك شود.

یه توضیح کلی در رابطه باموارد استفاده و خطرات و... :


خطرات:
در کل اگه همیشه از دستکش و ماسک استفاده کنید که چه بهتر ولی
1) از دست زدن به اسیدها کلاً خودداری کنید
2)وقتی موادی رو که بهحالت پودر هستند رو با هم مخلوت میکنید سعی کنید غبارشو تنفس نکنی (ترجیحا در فضای باز)
ولی ببینید تمام موادی که تا حالا گفتم (به جز اسیدها که خودتون هم از خطراتش آگاهی دارید) هیچ کدوم خطرات جدی (پوستی و...) ندارند و میتونید با خیال راحت با اونا کار کنید.


WARNING:

باید بگم که ساخت نیترو گلیسرین به مقداری که من گفتم خطری نداره ولی استفاده از اون درهمین مقدار کم هم خطرناکه و اين را نيز اضافه كنم، كه نيترو كليسرين حساس است، و حتي به همان حالت مايع، و يا مخلوط با مثلا نيتروسلولز، با ضربه چكش منفجر ميشود.مثلا اگر يك قطره نيترو گليسرين را در روي يك سطح فلزي بريزيد و بر روي ان چكش بزنيد با شدت و صداي زياد منفجر ميشود
مواد و وسايل لازم:اسيد نيتريك بالاي 92%.........................15سي سياسيد سولفوريك بالاي 90%.....................5/22سي‌سيگليسرين.........................................5/6 سي‌سيجوش شيرين.....................................5 گرمبشر 50 و 500 سي‌سي، حمام اب‌ يخ، اب مقطر(هرچه خالص تر باشد بهتر است)طرز تهيه:1- اسيد سولفوريك را در بشر 50 سي‌سي ريخته و در حمام يخ قرار ميدهيم تا دماي ان به زير 10 درجه برسد.2- سپس اسيد نيتريك را كم كم به ان اضافه ميكنيم و اجازه نميدهيم دما از 20 درجه بالاتر برود.3- سپس دماي محلول را به زير 5 درجه ميرسانيم. (به وسيله حمام اب و يخ و نمك)4- سپس گليسرين را قطره قطره (بوسيله قطره چكان و يا سرنگ) به اسيد اضافه ميكنيم و به شدت هم ميزنيم و اجازه نميدهيم كه دما تحت هيچ شرايطي از 10 درجه بالا تر برود.5- سپس در بشر 500 سي‌سي 200 سي سي اب مقطر ريخته و محلول اسيد و نيتروگليسرين را به ان اضافه ميكنيم.و هم ميزنيم و اب را خارج ميكنيم و دوباره به ان اب مقطر اضافه ميكنيم.و دوباره اب را خارج ميكنيم و بعد جوش شيرين را در اب مقطر حل كرده به نيترو گليسرين اضافه ميكنيم تا كاملا از اسيد پاك شود و يك بار ديگر نيز با اب مقطر شستشو ميدهيم تا اثر جوش شيرين نيز از بين برود.6- در اين مرحله احتمالا نيترو گليسرين شيري رنگ شده كه به دليل ناخالصي هاي اندك در اب و جوش شيرين است كه بايد نيتروگليسرين را به مدت دو روز در جايي بي حركت گذاشت تا ناخالصي ها ته نشين شوند و چيزي كه باقي ميماند نيتروگليسرين كاملا سفيد و شفاف است.و براي تبديل ان به ديناميت نيز روشهاي زيادي وجود دارد مثلا:1- 10% نيترو سلولز+ 90% نيترو گليسرين.2- 70% نيترات امونيوم + 30% نيتروگليسرين.3- 62% نيترو گليسرين + 3% نيترو سلولز + 27%نيترات سديم + 8%خاك اره4- و...

نيترات اوره....سرعت انفجارش از تی ان تی هم بیشتره...
WARNING:
این ماده حساسیت بسار کم داره پس با خیال راحت میتو نید بسازیدش ولی در هنگام استفاده مواظب باشید چون قدرت وسرعت انفجارش از تی ان تی هم بیشتره .
. قدرت انفجار نيترات اوره نيز حدود 7500 ميباشد و حساسيت ان همانطور كه گفتم بسيار كم است

نيترات اوره:
مواد لازم:
60 گرم اوره يا كود اوره
100 سي‌سي اب مقطر
100 سي‌سي اسيد نيتريك حد اقل 40%
طرز تهيه:
1- ابتدا اوره را در اب ريخته سپس بر روي حرارت قرار ميدهيم و هم ميزنيم تا كاملا در اب حل شود.
2- سپس اسيد نيتريك را كم كم اضافه ميكنيم و اجازه نميدهيم كه دما از 85 درجه بالا تر رود.
3- و بهتر است بعد از اتمام اين مرحله محلول را 5 دقيقه در 85 درجه ثابت نگه داريم و بعد براي 24 ساعت رها كنيم.تا رسوب گذاري به طور كامل انجام گيرد.
4- سپس محلول را از كاغد و يا پارچه صافي عبور داده و اجازه ميدهيم تا خشك شود.
و اين روش بازده خيلي بالايي داره و خيلي هم ساده است.
نوشته شده توسط سعید

روش ساخت بمب با ساعت معمولی
وسایل:1)هویه 40 وات2)نیم متر سیم لحیم3)کلید اتصال 6یا 12 ولت کوچک4)جا باطری 9ولتی5)سیم رشته ای نازک 1متر(بسته به نیاز)6)باطری 9ولت7)ساعت رومیزیقدم اول پس از تهیه ساعت باز کردن آرام پیچ های تنظیم پشت اون است حال درب ساعت را به آرامی توسط پیج گوشتی های ظریفی که در اختیار دارید بردارید الان یک سیم پبچ ظریف چند چرخ دنده و یک نوار فلزی باریک به طول 2 سانت می بینید که کار اصلی ما بااین هست ،یک طرف این نوار به بدنه ثابت شده و طرف دیگر آن آزاد است کار ما این است که یک تکه سیم روکش دار را به صفحه مسی زیر قسمت ثابت نوار فلزی لحیم(دقت کنید حرارت زیاد باعث ذوب شدن پلاستیک تکیه گاه میشه) یا اینکه به طریقی اتصال دهیم حال در پایین طرف آزاد نوار نوار مسی 2در2 میلی وجود دارد از کمی آن طرف تر که سیم دوم را بر روی همین راستا لحیم کنیددقت کنید اگر لحیم کردن بر روی اون صفحه 2در2 انجام بشه احتمال خطا وجود دارد یکی از این دو سیم رابه یک سیم چاشنی وسر دیگر را به یک باطری کتابی(9ولت)وصل کنیدحال سر دیگر باطری رابه یک کلید کوچک وصل و آن سیم چاشنی را به کلید این کار برای ایمنی بیشتر است و باید باشد اابته قبل از بستن سیم ها باید یک سوراخ بر روی درب ساعت ایجاد و سیم ها را رد کرد.اساس استفاده از این سیستم اینه که شما نیاز به رله ومدار نگهدارنده سیگنال ندارید که این هم صرفه در هزینه و فضا دارددر ثانی نیاز به تجربه در زمینه الکترونیک است.برای راه اندازی سیستم ابتدا کلید سر راه چاشنی را در حالت خاموش بذارید بعد باطری را وصل کرده سپس ساعت را رو تایم مورد نظر فیکس کنید وامتحان کنید زنگ می زند اگر زد درست است وساعت را مجدد تنظیم و کلید زنگ را به حالت روشن بزارمواد منفجره پلاستیکی(خمیری) آمریکایی

در اولین قسمت جنگ جهانی دوم ارتش آمریکا بدنبال ماده منفجره خمیری میگشت که بتونه باهاش ویرانی ایجاد کنه.این جستجو منجر به کشف خانواده مواد منفجره پلاستیکی C شد.در این خانواده C-4 آخرین فرمولی بود که کشف شد و مورد استفاده قرار گرفت.این فرمول بعد از Composition C،C-2 و

C-3 کشف شد.

در این قسمت ما به ترتیب تاریخی و بگونه استانداردی که در ارتش آمریکا ساخته میشد و میشود میپردازیم.منبع تمام این مواد RDX است که با پلاستیک کننده های مختلف مخلوط میشه و منجر به تولید این مواد میشه.

این پلاستیک کننده بین 7-20% کل مواد است.طرز ساخت RDX هم میتونید از مقاله های آقا هادی پیدا کنید.

تمام این مواد منفجره بحد زیادی قدرتمند اند و باید با حداکثر مراقبت استفاده بشه.(سرعت سوخت آنها از 7700 الی 8200 است.)خانواده مواد منفجره C برای انواع بمبها:شکل دار،میله ای،نواری و... مناسب است و همه اینها با چاشنی شماره 6 منفجر میشه اما برای حد اکثر بازده باید در یک بوستر مناسب استفاده شه.



Composition C:این ماده منفجره یک کپی از ماده منفجره انگلیسیهاست که در جنگ جهانی سوم مورد استفاده قرار میگرفت.این ماده منفجره C نام دارد که برای ساخت خانگی مناسب است.فرمول استاندارد این ماده بصورت زیر است:

88.3%..........................................R.D.X.

11.1%......................روغن پارافین سنگین(heavy mineral oil)

0.6%.......................................لسیتین(lecithin)



در این فرمول لسیتین برای جلوگیری از بوجود آمدن کریستالهای بزرگ آر دی ایکس است که باعث حساس شدن ماده است.این ماده قدرت بسیار خوبی داره.یک ماده منفجره غیر سمی است که بادید در دمای 0 الی 40 درجه سانتیگراد نگهداری شه و در بالای 40 درجه مثل آدامس میشه و خطرناک و در زیر صفر درجه شکننده و با حساسیت میشه.

درست کردن این ماده میتونه از 2 راه انجام شه:

1- این است که 11.1 در صد از پارافین سنگین را در بنزین بدون سرب حل میکنیم و با آر دی ایکس مخلوط میکنیم بعد میزاریم تا بنزینش بپره.ضمنا درصدها به وزن است.

2- راه دوم این است که پلاستیک کننده را به آر دی ایکس اضافه میکنیم و با دست و دستکش بسیا بسیار خوب مالش و ورز میدهیم تا یک حجم خمیری بدست آید.

این ماده منفجره باید در جای خشک و خنک نگهداری شود.اگر هم بطریقه صحیح درست بشه ماده بسیار پایداری است حتی اگه در دماهای بالا نگهداری شه و در مقایسه با مواد منفجره جنگی دیگه بسیار حساسه به چاشنی.اگر هم در یک بوستر مناسب استفاده بشه 7900 متر بر ثانیه سرعت سوختش است.



Composition C-2:این ماده یک حالت ناخواسته از C است.این ماده قبلا در ارتش آمریکا استفاده میشده اما الان جای خودش را به C-3 و C-4 داده.این ترکیب بسیار شبیه C-3 است و طرز ساخت بسیار راحت و بی خطری داره.

حالا نمیخواهم زیاد درباره اش صحبت کنم چون از مسیر اصلی خارج میشیم.طرز ساختش سخت تر از C-4 است و در مواقع تماس با پوست سمی است.در نگهداری بسیار ناپایدار است و در رده بندی مواد منفجره خانگی در جایگاه خوبی قرار ندارد و سرعت سوختش هم از C-3 و C-4 کمتر است.ولی برای اونهایی که دوست دارند بدونن این ترکیب را میگم.این ماده در یک نوع آب گرمکن خاص با بخار تولید میشه مثل همونی در ساخت C-3 استفاده میشه.ترکیبات این ماده بصورت زیر است:

80%.........................................R.D.X.

(به اندازه مساوی از مواد زیر)

مونونیتروتولوئن

دی نیتروتولوئن

T.N.T. نیتروسلولز

دی متیل فرمید



Composition C-3:اول ماده پلاستیکی را در یک نوع آبگرمکن خاص که یک نوع همزن مکانیکی توش هست ساخته میشه.آبگرمکن دما را به 90 الی 100 درجه سانتیگراد میبره و همزن فعال میشه.آب(نم) حاوی R.D.X. به ماده پلاستیک کننده اضافه میشه و ماده تا زمانی هم میخوره که یک حجم خمیر مانند بدست بیاد و تمام آب از بین بره.منبع حرارت برداشته میشه ولی به همزدن ادامه داده میشه تا زمانی که خنک شه و به حرارت اتاق برسه.این ماده به اصطکاک حساسه به اندازه T.N.T.در دمای 65 درجه سانتیگراد نگهداری میشه برای 4 ماه و در رطوبت 95% خرابی زیادی به بار نمیآره.این ماده 133% قدرت T.N.T را داراست.اشکال عمده این ماده این است که این ماده خیلی فرار(بخار شدنی) است و این علت باعث شده که 1.2% درشد از وزنش را در موقع انفجار از دست بده.آّّب روی انفجار این ماده منفجره تا ثیر نداره و این همین علتی است که این ماده برای موارد استفاده U.D.T. بکار میره . برای کارهای آنها بسیار مفید است.این ماده وقتی دز 77 درجه نگهداری میشه از قالب و ظرف خودش بیرو میاد و در 29- درجه سفت میشه و انفجارش هم بسیار سخت میشه.ایم ماده سمی است و باید با دقت و ابزار مناسب مورد بررسی و دستکاری قرار بگیره.سمی بودن این ماده بعلت داشتن موادی است که حاوی آریل نیترو اند همون ماده ای که جذب پوست میشه.برای انفجار این ماده میتئنید از چاشنی شماره 6 استفاده کنید و باید ار بوستر مناسب استفاده بشه.این ماده اثر بسیار خوبی داره.سرعت سوخت این ماده 7700 متر بر ثانیه است.



C-4:این ماده بخاطر این ایجاد شد که C-3 بسیار سمی و خطرناک بود بخاطر داشتن دی نیترو تولوئن بعنوان پلاستیک کننده.ترکیب زیر صورت استاندارد این ماده است:



91.0%..........................................R.D.X.

2.1%..........................................پلی ایزو بوتیلن

1.6%.....................................................روغن موتور

5.3%............................دی-(2-اتیل هکسی)سبکات



3 ماده آخر در بنزین بدون سرب حل میشن.بعد R.D.X. را به اضافه میکنیم و بعد از هم زدن ویزاریم تا بنزین کاملا بپره.

رنگ محصول بدست آمده سفید کثیف – قهوه ای روشن است.

در 57- درجه سفت نمیشه و در 77 درجه هم از غالبش بیرون نمیزنه و با چاشنی شماره 6 هم منفجر میشه.این ماده 120% درصد قدرت T.N.T را داره.C-4 بهترین ماده منفجره پلاستیکی در جهان است و کمتر وقتی است که از خودش چیزی بجای بزاره.این ماده بهترین ماده منفجره برای ایجاد خرابی است و اگه تا استفاده از حالا این ماده رو ندیدید اگه ببینید متحیر می مونید.

سرعت سوختش هم 8100 متر بر ثانیه است.



تاریخچه باروت سیاه
باروت سیاه که به باروت نیز معروف است، به احتمال زیاد اولین ترکیب مواد منفجره بوده است. 220 سال پیش از میلاد انفجار باورت سیاه گزارش شده است. چند شیمیدان چینی در موقع جدا کردن طلا از نقره در طی یک واکنش شیمیایی در دمای پایین، باروت سیاه را به طور تصادفی ساخته بودند. آنها پتاسیم نیترات (KNO3) { که با نام سالت پتر شناخته شده است} و گوگرد را به سنگ معدن طلا در کوره شیمیایی اضافه کدرند ولی افزایش زغال را در مرحله اول واکنش فراموش کردند. آنها برای رفع اشتباه خود، زغال را در مرحله نهایی اضافه کردند. آنها نمی دانستند که باروت سیاه را کشف کرده اند که منجر به انفجار مهیبی شد.
باروت سیاه تا قرن سیزدهم در اروپا ناشناخته بود تا اینکه یک راهب انگلیسی به نام راجربیکن در 1249 با آزمایش روی پتاسیم نیترات، باروت سیاه را تهیه کرد. در 1320 یک راهب آلمانی به نام برتهولد شوارتز با مطالعه نوشته های بیکن شروع به ساخت باورت سیاه و مطالعه خواص آن کرد. احتمالاٌ نتایج تحقیقاتی شوارتز استفاده از باروت سیاه در اروپای مرکزی را تسریع کرد. تا اواخر قرن 13، بیشتر کشورها باروت سیاه را به عنوان سلاح نظامی برای تخریب قلعه ها و شهرها به کار می گرفتند.
باروت سیاه حاوی یک سوخت و یک اکسنده است. سوخت یک مخلوط پودری از زغال سنگ و گوگرد است که با پتاسیم نیترات ( اکسنده) مخلوط می شود. فرایند اختلاط در 1425 هنگامی که فرایند ریزکردن ذرات یا دانه بندی توسعه پیدا کرده بود، فوق العاده پیشرفت کرد. از چرخهای سنگین برای آسیاب کردن و پرس سوختها و اکسنده ها به صورت یک توده جامد که متعاقباً به دانه های کوچکتری تبدیل می شوند، استفاده شد. این دانه ها حاوی مخلوط یکنواختی از سوخت و اکسنده است، در نتیجه باروت سیاهی به دست می آید که از نظر فیزیکی و انفجار برتری دارد. باروت ریز شده به تدریج در اسلحه های کوچک و نارنجکهای دستی در طول قرن 15 و اسلحه های بزرگ در قرن 16 مورد استفاده قرار گرفت.
آسیابهای باروت سیاه( مورد استفاده در فرایند ریزکردن) در فاصله سالهای 1603-1554 در رادرهایث و والتهام ابی در انگلستان ساخته شدند.
اولین یادداشتهای استفاده از باروت سیاه در مهندسی عمران مربوط به سالهای 1572-1548 برای لاروبی رودخانه نیمن در اروپای شمالی و سال 1672 برای بازیابی معادن مجارستان به عنوان کمک انفجار بوده است. به زودی از باروت سیاه به منظور انفجار در آلمان، سوئد و سایر کشورها استفاده شد. استفاده از باروت سیاه به منظور انفجار در انگلستان برای اولین بار در 1670 در معادن مس کرنیش صورت گرفت. صنایع بوفورس در سوئد در 1646 تولید کننده عمده باروت تجارتی در اروپا بود.
تاریخچه نیتروگلیسرین:
در اواسط قرن 19 محدودیتهای باروت سیاه به عنوان یک ماده منفجره، آشکار شده بود. عملیات سخت معدنکاری و تونل کاری نیاز به یک ماده منفجره بهتری داشت. در 1846 اسکانیو سوبررو پروفسور ایتالیایی نیتروگلیسرین مایع { C3H5O3 (NO2)3 } را کشف کرد. او به زودی به ماهیت انفجاری آن پی برد و تحقیقات خود را ادامه نداد. چند سال بعد یک مخترع سوئدی به نام امانوئل نوبل فراندی برای تولید نتروگلیسرین پیدا کردن ودر 1863 با فرزندش آلفرد، کارخانه تولیدی کوچکی در هلنبرگ نزدیک استکهلم تأسیس کرد. روش تولید اولیه اینها، اختلاط گلیسرول با مخلوط سرد نیتریک اسید و سولفوریک اسید در یک پارچ سنگی بود. این مخلوط به صورت دستی همزده شده و با آب یخ سرد نگه داشته می شد. پس از کامل شدن واکنش، مخلوط درون مقدار زیادی آب ریخته می شد. دومین فرایند تولیدی، ریختن گلیسرول و مخلوط سرد شده اسیدها به درون ظرف سربی مخروطی شکل، با سوراخهایی به هم فشرده بود. محصول نیتروگلیسرین از میان این محدودیتها به درون حمام آب سرد جریان داشت. هر دو روش شامل شستن نیتروگلیسرین با آب گرم و یک محلول قلیایی گرم برای حذف اسید بودند. نوبل اقدام به دریافت مجوز تأسیس کارخانه نیتروگلیسرین کرد. این کارخانه ها معمولاٌ بسیار نزدیک به محل مصرف آن ساخته می شدند، زیرا در حمل و نقل نیتروگلیسرین مایع احتمال تخریب عمارات و مرگ انسانها وجود داشت.
خانواده نوبل در فروش نیتروگلیسرین خسارتهای زیادی دیدند، زیرا نیتروگلیسرین مستعد آغازش اتفاقی بود و آغازش آن در منافذ حفره ها به وسیله باروت سیاه گریزناپذیر بود. انفجارهای اتفاقی زیادی به وقوع پیوست که یکی از آنها تخریب کارخانه نوبل، در 1864 بود و امیل برادر آلفرد را کشت. آلفرد نوبل در 1864 چاشنی کلاهک انفجاری فلزی را کشف کرد که آغازش باروت سیاه را به مقدار زیادی بهبود بخشید. چاشنی حاوی جیوه فولمینات { HG(CNO)2 } بود و قابلیت جایگزینی باروت سیاه برای آغازش نیتروگلیسرین در منافذ حفره ها را داشت. کلاهک انفجاری جیوه فولمینات یک شوک اولیه ایجاد می کرد که از راه یک فیوز به ظرف جداگانه نیتروگلیسرین منتقل شده و نیتروگلیسرین را آغاز می کرد.
پس از یک انفجار مهیب دیگر در 1866 که کارخانه نیتروگلیسرین کاملاٌ تخریب شد، توجه آلفرد به موارد ایمنی حمل و نقل نیتروگلیسرین جلب شد. آلفرد برای کاهش حساسیت نیتروگلیسرین آن را با یک خاک جاذب « کیزل گور» مخلوط کرد. این مخلوط به نام دینامیت گور شناخته شد و در 1867 ثبت شد.
نیتروگلیسرین (1-1) نسبت به باروت مزیتهای زیادی دارد، زیرا مولکول آن هر دو جزء سوخت و اکسنده را دارد. این خاصیت بیشترین حد تماس برای هر دو جزء تشکیل دهنده یک ماده منفجره را فراهم می کند.
تاریخچه جیوه فولمینات:
جیوه فولمینات اولین بار در قرن 17 به وسیله بارون جوهان کانکل شیمیدان سوئدی- آلمانی، در لونسترن تهیه شد. او این ماده منفجره خطرناک را از تماس جیوه با نیتریک اسید و الکل تهیه کرد. در آن موقع کانکل و سایر شیمیدانها نتوانستند کاربردی برای این ماده منفجره پیدا کنند و این ماده به فراموشی سپرده شد، تا اینکه ادوارد هوارد انگلیسی در سالهای 1799 و 1800 مجدداٌ آن را کشف کرد. هوارد خواص جیوه فولمینات را آزمایش کرد و کاربرد آن را به عنوان آغازگر ضربه ای برای باروت سیاه پیشنهاد کرد و در 1807 یک روحانی اسکاتلندی به نام الکساندر فورسیث دستگاه آن را ثبت کرد.
تاریخچه نیترو سلولوز:
در همان زمان که نیترو گلیسرین تهیه می شد، نیترودار کردن سلولوز برای دستیابی به نیتروسلولوز( که به نام باورت پنبه نیز شناخته شده است) نیز مورد توجه محققان دیگری از جمله شانبین در باسل و بوتگر در فرانفکورت- ام- من در طی سالهای 47-1845 قرار گرفت. در اوایل 1833، براکونات نشاسته را نیترودار کرد و در 1838 پلوز تجربه براکونات را ادامه داد. او نیز کاغذ، کتان و مواد متعدد دیگری را نیترودار کرد، اما متوجه نشده بود که سلولوز نیترات تهیه کرده است. با اعلام تهیه نیتروسلولوز در 1846 توسط شانبین و بوتگر در همان سال نامهای این دو فرد به زودی با کشف و کاربرد نیتروسلولوز همراه شد. هر چند که منابع منتشر شده ای شامل مقاله های در نیترودار کردن سلولوز توسط محققان بسیاری قبل از شانبین مشاهده شده بود.
حوادث بسیاری در حین تهیه نیترو سلولوز رخ داد و کارخانه هایی در فرانسه، انگلستان و استرالیا را تخریب کرد. طی این سالها فردریک ابل در زمینه ناپایداری نیتروسلولوز برای دولت انگلستان در ولویچ و والتهام ابی کار کرد و در 1865 راه حل خود را برای این معضل با تبدیل نیتروسلولوز به صورت خمیر انتشار داد. ابل نشان داد که پایداری نیتروسلولوز می تواند به طور قابل توجهی در طی فرایند خمیرسازی، جوشاندن و شستن بهبود یابد. نیتروسلولوز در مواد منفجره نظامی و تجاری تا سال 1868 مورد استفاده قرار نگرفت تا اینکه ای- آ- براون، دستیار ابی کشف کرد که نیتروسلولوز زیاد نیترودار شده خشک و فشرده، با استفاده از چاشنی جیوه فولمینات و نیتروسلوسلوز مرطوب و فشرده با مقدار کمی نیتروسلولوز خشک ( اساس یک بوستر) می تواند منفجر شود. بنابراین توده های بزرگ نیتروسلولوز مرطوب را می توان با ایمنی قابل توجهی به کار برد.
تاریخچه دینامیت:
در سال 1875 آلفرد نوبل کشف کرد که از مخلوط نیتروسلولوز با نیتروگلیسرین یک ژل تشکیل می شود. این ژل برای تولید ژلاتین انفجاری و ژلاتین دینامیتی و پس از آن در 1888 برای بالیستیت، اولین پودر بدون دود، گسترش یافت. بالیستیت مخلوطی از نیتروسلولوز، نیتروگلیسرین، بنزن و کامفور بود. در 1889 دولت انگلستان محصول رقابتی مشهور به کوردیت با اجزای مشابه بالیستیت را به نام ابل و دوار ثبت کرد. تا دهه 1930، کوردیت به شکلهای مختلف پیشرانه اصلی نیروهای نظامی انگلستان بود.
در 1867، اوهلسون و نوربین شیمیدانهای سوئدی دریافتند که خواص انفجاری دینامیت با افزایش آمونیوم نیترات (NH4NO3) تقویت می شود. پس از آن آلفرد نوبل مقاله اوهلسون و نوربین را در مورد آمونیوم نیترات به دست آورد و این ماده را در اجزای تشکیل دهنده ماده منفجره خود به کار برد.
تاریخچه تتریل:
ماده منفجره ای که تتریل نامیده شد همزمان با پیکریک اسید گسترش پیدا کرد. تتریل اولین بار در 1877 توسط مرتنز تهیه و ساختار آن در 1883 توسط رمبرگ تعیین شد. تتریل( 1-3) در 1906 به عنوان یک ماده منفجره مورد استفاده قرار گرفت و در نیمه اول این قرن اغلب به عنوان خرج پایه در کلاهکهای انفجاری به کار برده شد.


تاریخچه TNT :
تری نیتروتولوئن {(TNT) (C7H5N3O6)
اولین بار توسط ویل براند در 1763 تهیه شد. آلمانیها و انگلیسیها در حدود سال 1902 آزمایشهایی با TNT انجام دادند. اولین مطالعه تفصیلی در ارتباط با تهیه 2، 4، 6 تری نیتروتولوئن در 1870 توسط بیل استین و کوهلبرگ انجام گرفت که وی ایزومر 2، 4، 5- تری نیتروتولوئن را نیز کشف کرد. 2، 4، 6 تری نیتروتولوئن خالص توسط هپ در 1880 تهیه و ساختار آن توسط کلاس و بکر در 1883 تعیین شد. تولید TNT در 1891 در آلمان شروع و در سال 1899 با آلومینیم برای تولید یک ترکیب انفجاری مخلوط شد. TNT در 1902 برای استفاده به وسیله ارتش آلمان به جای پیکریک اسید پذیرفته شد و در 1912 ارتش ایالات متحده نیز استفاده از آن را شروع کرد. تا سال 1914، TNT ( 1-4) به عنوان یک ماده منفجره استاندارد و در طول جنگ جهانی دوم برای کلیه ارتشها مطرح بود.
تولید TNT به علت اینکه دسترسی به تولوئن از طریق قطران زغال سنگ محدود بود، به اندازه ای نبود که پاسخگوی تقاضا برای پرکردن مهمات باشد، بنابراین استفاده از مخلوط TNT و آمونیوم نیترات که آماتول نامیده شد، برای رفع کمبود TNT فراگیر شد. مواد منفجره برای استفاده در زیرآب دارای همان فرمولبندی با افزودن آلومینیوم است و آمینال نامیده شد.
تاریخچه نیتروگوانیدین:
ماده منفجره نیتروگوانیدین در جنگ جهانی اول نیز توسط آلمانیها به عنوان یک جزء در خرجهای انفجاری مورد استفاده قرار گرفت. مخلوط آن با آمونیوم نیترات و پارافین برای پرکردن پوسته های خمپاره های کوچک به کار می رفت. نیتروگوانیدین همچنین در طی جنگ جهانی دوم و بعد از آن در پیشرانه های سه پایه مورد استفاده قرار گرفت.
نیتروگوانیدین (CH4 N4 O2) اولین بار توسط جوسلین در 1877 تهیه شد و خواص آن در 1901 توسط وی ایل بررسی شد. در جنگ جهانی اول نیتروگوانیدین با نیتروسلولوز مخلوط و به عنوان یک پیشرانه بدون نور به کار رفت. هر چند این مخلوط دارای معظلاتی بود و در طول انبارداری، نیتروگوانیدین به نیتروسلولوز حمله ور می شد. این معضل توسط شرکت دینامیت AG در 1937 از طریق تهیه یک مخلوط پیشرانه شامل نیتروگوانیدین به نام گودال پال ور مرتفع شد. گودال پالور دود بسیار کمی ایجاد می کرد و هیچ گونه شعله ای در موقع خروج از دهانه نداشت و همچنین باعث افزایش طول عمر لوله توپ می شد.
پس از جنگ جهانی اول، برنامه های تحقیقاتی اصلی برای دستیابی به مواد منفجره قویتر و جدیدتر آغاز شد. از این برنامه ها سیکلوتری متیلن تری نیترامین {(C3 H8 N6 O6 ) ( RDX) } که سیکلونیت و یا هگزوژن نامیده شد و پنتا اریتریتول تترانیترات {( C5 H8 N4 O12 ( ( PENT) } بیرون آمد.
تاریخچه PENT :
PENT اولین بار در 1894 به وسیله نیتراسیون پنتا اریتریتول تهیه شد. تولید تجاری PENT میسر نشد تا اینکه در حدود یک دهه قبل از جنگ جهانی دوم فرمالدهید و استالدهید مورد نیاز برای سنتز پنتااریتریتول به راحتی در دسترس قرار گرفتند. در طول جنگ جهانی دوم RDX بیشتر از PENT مورد استفاده قرار گرفت، زیرا PENT به ضربه خیلی حساس بود و پایداری شیمیایی آن ضعیف بود. مخلوطهای انفجاری با ترکیب درصد 50% TNT به نام پنترولیت یا پنتولیت گسترش پیدا کردند. این مخلوط برای پرکردن نارنجکهای دستی ضدتانک و چاشنیها به کار برده شد.
تاریخچه RDX و HMX :
RDX اولین بار در 1899 توسط هنینگ آلمانی برای مصارف دارویی تهیه شد. اهمیت آن به عنوان یک ماده منفجره در 1920 توسط هرز مشخص شد. هرز تهیه مستقیم RDX به وسیله نیترودار شدن هگزامین را پیشنهاد کرد اما بازده پایین، فرایند پرهزینه بود و برای تولید انبوه مناسب نبود. هیل در پیکاتنی آرسنال در 1925 فرایند تولید RDX را یافت که بازده آن 68% بود. بهبودهای بیشتری در تولید RDX تا 1940 صورت نگرفت تا اینکه مایسنر یک روش پیوسته برای تولید RDX مطرح کرد و رس و شیسلر از کانادا فرایندی را ارائه کردند که نیاز به هگزامین به عنوان ماده اولیه نبود. در همان زمان بکمن فرایندی برای تولید RDX ( 1-5) از هگزامین توسعه داد که بالاترین بازده را داشت.
محصولات بکمن را به عنوان RDX نوع B می شناختند و حاوی 8 تا 12 درصد ناخالصی بود. بعدها با استفاده از خواص فیزیکی این ناخالصی، ماده منفجره HMX که به عنوان اکتوژن نیز شناخته شد،توسعه پیدا کرد. فاریند بکمن در کانادا در طول جنگ جهانی دوم و بعدها به وسیله شرکت تنس- سی- ایستمن در ایالات متحده امریکا اجرا شد. این فرایند تولید، کاملاٌ اقتصادی بود و منجر به کشف چندین ماده منفجره دیگر نیز شد. بکمن یک خط تولید RDX خالص( بدون ناخالصی) را توسعه داد و این محصول با عنوان RDX نوع A شناخته شد.
در بریتانیای کبیر گروه تحقیقاتی آرمامنت در ول ویچ شروع به ایجاد یک خط تولید RDX پس از انتشار اختراع هرز در 1920 کرد. یک واحد تولید نیمه صنعتی در مقیاس کوچک با تولید روزانه Ib 75، RDX در 1933 احداث و تا 1939 پابرجا بود.
کارخانه دیگری در 1939 در والتام ابی احداث و یک کارخانه صنعتی نیز در 1941 در نزدیکی بریج واتر احداث شد. RDX در طی جنگ جهانی دوم به عنوان پرکننده اصلی در پوسته ها و بمبها مورد استفاده واقع نشد ولی به منظور افزایش قدرت اجزای انفجاری به TNT اضافه می شد. RDX در کشورهای آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، روسیه، ایالات متحده امریکا، اسپانیا و سوئد در اجزای انفجاری به کار گرفته شد.
تحقیق و توسعه برای پیشبرد مواد منفجره جدید و خیلی قویتر در طول جنگ جهانی دوم ادامه داشت. ترپکس (AI/RDX/TNT) و سیکلو تترامتیلن تترانیترامین معروف به اکتوژن {( C4 H8 N8 O8 ) ( HMX) } در پایان جنگ جهانی دوم در دسترس قرار گرفتند. در سال 1952 یک ترکیب انفجاری که « اکتول» نامیده شد توسعه پیدا کرد. این ترکیب حاوی 75% HMX و 25% TNT بود. مواد منفجره پلاستیکی با قابلیت قالبگیری نیز در طی جنگ جهانی دوم گسترش یافتند. اینها اغلب حاوی وازلین یا ترکیبات نیترو ژله ای بودند تا یکنواختی پلاستیک مانند داشته باشند. ترکیبات انفجاری استفاده شده در جنگ جهانی دوم در جدول 1-1 به اخصار نشان داده شده است.
نیتروسلولوز به صورت کاملاٌ خشک، می تواند خیلی خطرناک باشد. بنابراین معمولاٌ در 30% آب یا اتانول ذخیره و حمل می شود. نیتروسلولوز غالباٌ به منظور تشکیل ژل در حلالها حل می شود. برای مثال مواد منفجره تجاری مورد استفاده در مقاصد انفجاری حاوی نیترو سلولوز حل شده در نیتروگلیسرین و برخی ترکیبات پیشرانه تفنگ حاوی نیتروسلولوز حل شده در مخلوط استون و آب می باشند.
درجه نیتراسیون نقش خیلی مهمی در کاربرد نیتروسلولوز ایفا می کند. باروت پنبه حاوی 45/13% نیتروژن است و در تولید پیشرانه های دو پایه و پرانرژی استفاده می شود، در حالی که نیتروسلولوز مورد استفاده در ژلاتین تجاری و دینامیت نیمه ژلاتینی حاوی 2/12% نیتروژن است.


PENT ( پنتا اریتریتول تترانیترات)از نیرتاسیون پنتا اریتریتول تهیه می شود.
پنتا اریتریتول از اختلاط فرمالدهید با سیدم هیدروکسید در یک محلول آبی در دمای 65-70 C ساخته می شود. نیتراسیون پنتا اریتریتول برای تشکیل پتن می تواند به وسیله افزایش آن به نیتریک اسید غلیظ در دمای 25-30 C صورت گیرد. پتن خام به وسیله صاف کردن جدا می شود، با آب شسته، با محلول سدیم کربنات خنثی می شود و توسط استن تبلور مجدد می گردد. این فرایند تولید پتن منجر به بازدهی %95 با محصولات جانبی قابل صرف نظر می شود. این فرایند در واکنش 7-9 خلاصه شده است.
از PENT در فتیله های انفجاری و چاشنیهای تخریبی استفاده می شود. در فتیله های انفجاری PENT به داخل لوله های پلاستیکی ریخته می شود. PENT همچنین با TNT و مقدار کمی واکس برای تشکیل مخلوطهای پنتولیت مخلوط می شود. مخلوطهای پنتولیت به عنوان خرج بوستر برای عملیات تجاری انفجاری استفاده می گردند.
RDX ( سیکلوتری متیلن تری نیترامین):
ساده ترین روش تهیه RDX (7-9)، افزایش هگزامتیلن تترامین به مقدار اضافی نیتریک اسید غلیظ در دمای 25 C و گرم کردن آن تا 55 C است. RDX با آب سرد رسوب کرده و سپس مخلوط جهت حذف هر گونه ناخالصیهای محلول، جوشانده می شود. خالص سازی RDX به وسیله تبلور مجدد از استون انجام می گیرد.
یمی تهیه RDX خیلی پیچیده است. وقتی هگزامتیلن تترامین با نیتریک اسید ترکیب می شود، هگزامتیلن تترامین دی نیترات تشکیل می شود که سپس نیتره شده تا یک ماده واسط " ترکیب I " تشکیل شود، واکنش 7-10 را ببینید.
نیترولیز بیشتر « ترکیب I» منجر به تشکیل RDX از طریق دو ماده واسط دیگر می شود، این موضوع در واکنش 7-11 نشان داده شده است.
روشهای دیگر تولید شامل فرایند SH که توسط اشنار اختراع شده، فرایند K که توسط نافلر اختراع شد، فرایند W که توسط ولفرام، فرایند E توسط اربل و روش KA توسط نافلر و اپل و همچنین بکمن اختراع شد.
فرایند SH شامل نیتراسیون پیوسته هگزامتیلن تترامین با نیتریک اسید غلیظ همراه با تولید گازهای نیتروز است. RDX از اسید باقیمانده فیلتر شده و به وسیله جوشاندن در آب و تحت فشار تثبیت می شود و توسط تبلور مجدد از استون خالص می شود.
همان طور که در واکنش 7-12 نشان داده شده است، در فرایند K، RDX از واکنش آمونیوم نیترات با مخلوطی زا هگزامتیلن تترامین و نیتریک اسید و گرم کردن آن تشکیل می شود. فرایند W، همان طور که در واکنش 7-13 نشان داده شده است، بر پایه تراکم آمیدو پتاسیم سولفانات با فرمالدهید و نیتراسیون محصول تراکمی است.
پتاسیم آمیدسولفونات و فرمالدهید با هم ترکیب می شود تا پتاسیم متیلن آمیدوسولفونات حاصل شود. این محصول توسط مخلوط نیتریک و سولفوریک اسیدها به RDX نیتره می شود. در فرایند E همان طور که در واکنش 7-14 نشان داده شده است، RDX از آب گیری پارافرمالدهید و آمونیوم نیترات توسط محلول انیدرید استیک تشکیل می شود.
محصول جانبی پارافرمالدهید می تواند به وسیله واکنش با آمونیوم نیترات تبدیل به هگزا- متیلن تترامین شود و در نتیجه بازدهی افزایش یابد.
بالاخره، فرایند KA ( فرایند بکمن) بر پایه واکنش میان هگزامتیلن تترامین دی نیترات و آمونیوم نیترات با مقدار کمی نیتریک اسید در محلول انیدرید استیک است. واکنش شیمیایی آن در واکنش 7-15 ارائه شده است.
نقطه ذوب RDX نزدیک دمای اشتعال آن است و بنابراین بدون رعایت موارد ایمنی نباید ذوب شود. هر چند اغلب از آن همراه با TNT در فنون ریخته گری استفاده می شود. RDX خیلی حساس است و نمی تواند به وسیله پرس کردن فشرده شود. به منظور کاهش حساسیت آن از یک بایندر نظیر واکس یا پلیمر استفاده می شود. این بایندرها به عنوان یایندرهای مومیایی کننده شناخته شده اند. RDX جزء اصلی در ترکیبات انفجاری بریتانیا است. از آن در پوسته ها، بمبها، خرجهای شکل داده شده، منفجرکننده ها، چاشنیها و مواد منفجره پیوند یافته به پلیمر استفاده می شود.
HMX ( سیکلو تترامتیلن تترانیترامین) :
HMX (7-10) به عنوان یک محلول جانبی در خلال تولید RDX توسط فرایند بکمن تشکیل می شود.هگزامتیلن تترامین، استیک اسید، انیدرید استیک، آمونیوم نیترات و نیتریک اسید با هم مخلوط می شود و به مدت 15 دقیقه در دمای 45 C نگه داشته می شوند. سپس آمونیوم نیترات، نیتریک اسید و انیدرید استیک به آرامی اضافه می شود و به مدت 12 ساعت روی حمام بخار می ماند. یک رسوب تشکیل می دهد که حاوی RDX %27 و HMX %73 است. این فرایند در واکنش 7-16 نشان داده شده است.
RDX با قرار دادن رسوب در داخل یک محلول آبی داغ از سدیم تترابورات هشت آبه با مقدار کمی سدیم هیدروکسید تخریب می شود. وقتی Ph به بالاتر از 7/9 برسد، RDX کاملاٌ تخریب می شود. HMX صاف شده و برای نیل به فرم B- HMX از نیترومتان تبلور مجدد می شود. HMX از این نظر که نقطه ذوب آن خیل نزدیک به دمای اشتعال آن است، مشابه RDX است و بنابراین بدون رعایت موارد ایمنی نباید ذوب شود. در فنون ریخته گری می توان با TNT مورد استفاده قرار داد. HMX دارای چگالی و نقطه ذوب کمی بیشتر از RDX است و در مجموع با توجه به کارایی آن ماده منفجره بهتری است، هر چند قیمت آن تقریباٌ سه برابر بیشتر از RDX اسلوله مسی سایز ۸ ۶ سانتیمتر
کاغذ نازک
لامپ ته سیم دار (ریسه ایی) ۳ تا ۶ ولتی ۱عدد
چسب دو قلو

انواع مواد منفجره
01-25-2006, 10:57 AMاااآزید (ازتور) سرب ازتور سرب در اثر شعله منفجر می شود . گرچه سرعت انفجار ازتور سرب از فولمینات جیوه کمتر است و به همین لحاظ قدرت شکنندگی آن نیز کمتر می باشد ، با این حال موارد استعمال آن بیش از فولمینات جیوه می باشد و این به دلیل پایداری زیاد آن است. در درجه حرارت 80 سانتی گراد بالای صفر اگر به مدت 15 ماه نگهداری شود خواص خود را حفظ می کند در حالی که فولمینات جیوه در این درجه حرارت به مدت 5/1 روز ده درصد خلوص خود را از دست می دهد . بطور کلی بعلل پایداری ، ارزانی و فراوانی در برابر رطوبت هیدرولیز می شود . اسید حاصله با مس ترکیب شده و ازتور مس خیلی حساس بوجود می آید لذا باید از تماس آن با مس جلوگیری کرد . دی آزودی نیتروفنل (DDNP) مثل ازتور سرب در چاشنی ها به جای فولمینات جیوه گرفته است . پایداری آن بیش از فولمینات جیوه و کمتر از ازتور سرب است طبق آزمایشات انجام شده در محیطی با حرارت 50 درجه سانتی گراد بالای صفر حداقل سی ماه دوام دارد در حالی که فولمینات جیوه در چنین شرایط 9 ماه پایدار می باشد . بعلاوه درجه حرارت 50 درجه سانتی گراد بالای صفر برای مدت 12 ماه در زیر آب دوام می کند . قدرت منفجر کردن آن از ازتور سرب و فولمینات جیوه بیشتر است . فولمینات جیوه برای اولین بار توسط نوبل در سال 1861 به عنوان چاشنی نیترو گلیسیرین بکار گرفته شد . مخلوط فولمینات جیوه دارای تعادل اکسیژن منفی است اضافه کردن مواد اکسیژن دار به آن نظیر باروت ، نیترات پتاسیم و کلرات پتاسیم تحت آزمایش قرار گرفت و نتیجه گیری گردید که مخلوط 80-20 و 90-10 فولمینات جیوه و کلرات پتاسیم ( 80% فولمینات جیوه و 20% کلرات پتاسیم ) – مزایای زیر را بر فولمینات جیوه دارد . قدرت آتش زنه بیشتر و خردکنندگی بیشتر و ایمنی زیاد در حمل و نقل . فولمینات نقره این ماده بعلت قیمت و حساسیت بیش از فولمینات جیوه ، هرگز مصرف تجارتی پیدا نکرده است . بلکه مقداری در کارهای آتشکاری مصرف می شود . استیفنات سرب به عنوان خرج آتش زنه مصرف نمی شود به عبارت دیگر خرج چاشنی ها را تشکیل نمی دهد بلکه چون به حرارت حساس است و و در اثر گرمای جریان برق زود آتش می گیرد ، برای آتش زدن ازتور سرب در چاشنی های الکتریکی مصرف می شود . تتراسن (تترازن) سهولت انفجار ، حرارت زیاد ناشی از انفجار ، و حجم گازهای تولید شده باعث گردیده اند که تتراسن بعنوان یک ماده منفجره در ساختن چاشنی ها بکار گرفته می شود . در درجه حرارت کمتر از 75 درجه بالای صفر پایدار و 100 درجه بالای صفر تجزیه می شود . نیترات آمونیوم (AN) نیترات آمونیوم ارزان ترین و ایمن ترین ماده اکسیژن دار می باشد که در ساختمان اغلب مواد منفجره صنعتی و نظامی به عنوان ماده اکسیژن دهنده به کار می رود . بیشترین مورد مصرف آن در ساختن آنفو و مواد منفجره ژله ای می باشد . بعلاوه در ترکیب کود های شیمیایی نیز به مقدار زیاد مصرف می شود . نیترات آمونیوم دانه ای (پودری) که برای سهولت جریان و مقاومت در مقابل رطوبت ، دانه هایش با موادی خاص پوشیده شده ، همراه با سوخت بعنوان مواد منفجره مصرف می شود . ماده ای که برای پوشش دانه های نیترات آمونیوم مصرف می شود Keiselguhr به میزان 2تا 3 درصد و یا موادی نظیر سولفنات ها به میزان ا درصد و یا ترکیب هر دو می باشد . در گرمای معمولی به ضربه حساس نیست . حداقل فاصله لازم برای سقوط وزنه 2 کلیوگرمی به منظور انفجار 100 سانتی متر می باشد . با بالا رفتن درجه حرارت ، این فاصله کاهش می یابد ، به نحوی که در حرارت 150 و 175 درجه یانتی گراد فاصله لازم سقوط وزنه برای انفجار نیترات آمونیوم به ترتیب 70 و 30 سانتی متر است . در درجه حرارت 325 درجه سانتی گراد بالای صفر در عرض 3 ثانیه کاملا منفجر می شود و در حرارت پایین تر تجزیه می شود . نیترت آمونیوم سمی نیست و کار یا آن احتیاطهایی شدید لازن ندارد اما باید توجه داشت که به هر حال بالقوه ماده منفجره است و اکسید کننده می باشد در بعضی موارد سوزش و خارش و اگزما مشاهده شده است . پرکلرات آمونیوم بعنوان اکسیژن دهنده به کار می رود و حساسیت آن خیلی کم است . در ساختن خرج های پرتابی انفجار به کار می رود . مقدار اکسیژن ان 35% بیش از نیترات آمونیوم است و این امر علی رقم قیمت بیشتر موجب کاربردهای مخصوصی برای آن می شود . نیترو سلولز (NC) نام های دیگر نیترات سلولز است . مقدار ازت یکی از عوامل تعیین کننده خواص نیترو سلولز است نیتروسلولزی که در خرج های پرتابی به کار می رود دارای ازت 12 تا 15/13 درصد است و آن چه که در تهیه ژله انفجاری به کار می رود 11 تا 12 درصد ازت دارد و نیتروسلولز مصرفی در مواد منفجره صنعتی 8 تا 5/11 درصد ازت دارد . درحال حاضر مواد منفجره نیتروسلولزی در زمره مواد منفجره قوی شناخته می شوند . نیتروسلولز به ضربه حرارت و جرقه الکتریکی حساس است لذا حمل آن در مناطق خشک و جایی که احتمال وجود الکتریسیته ساکن باشد خطرناک است و به همین دلیل در آب یا الکل حمل و نقل می شود . نیتروسلولز سمی نیست اما حمام رفتن و تغییر لباس برای کسانی که با آن کار می کنند ضروری است . نیتروگلیسیرین (NG) به نام های تری نیترات گلیسیریل و یا نیترات گلیسیریل نیز نامیده می شود در گرمای عادی مایع و بی رنگ است . در سال 1846 به وسیله Sorbero تهیه و در سال 1861 به وسیله نوبل به عنوان ماده منفجره به کار گرفته شد . نیتروگلیسیرین یکی از اجزای اصلی مواد منفجره صنعتی است . در ساختن خرج های پرتابی نیز به کار می رود . مختصری نیز مصرف دارویی دارد . مصرف 0006/0 گرم سبب اتساع شریان ها می شود . در درجه حرارت معمولی فرار نیست و در گرمای 50 درجه سانتی گراد بالای صفر کمی فرار و در 100 درجه کاملا فرار است . حساسیت آن به ضربه مثل فولمینات جیوه است و با بالا رفتن درجه حرارت حساسیت آن نیز افزایش پیدا می کند . در گرمای 4 تا 8 درجه سانتی گراد بالای صفر یخ می بندد . چنانچه نیتروگلیسیرین دارای حباب هوا باشد حساسیتش ه ضربه بالا می رود . قدرت خردکنندگی نیتروگلیسیرین بسیار بالا ، معادل پتن و به مراتب بیش از تی ان تی است نیتروگلیسیرین از موادی است که تعادل اکسیژن ان مثبت است لذا می توان آن را با سایر موادی که احتیاج به اکسیژن دارند مخلوط کرد . نیتروگلیسیرین از راه پوست جذب بدن می شود بخار آن نیز پس از تنفس وارد خون می گردد و موجب سر درد شدید می شود تماس مکرر با نیتروگلیسیرین برای کارگرانی که با آن کار می کنند عادی می شود . به هر حال خوردن قهوه غلیظ مقداری از سر درد را می کاهد . حما آن در مقادیر زیاد بسیار خطر ناک است و احتیاط های ویژه ای را نیاز دارد . گلیکول دی نیترات (GDN) یکی از مواد منفجره نادری است که تعادل اکسیژن آن صفر است . قدرت خردکنندگی آن زیاد است در درجه حرارت 22- زیر صفر یخ می بندد . برای پایین آوردن درجه انجماد انواع دینامیت ها در ساختمان دینامیت مصرف می شود . چون فراریت آن بیش از نیتروگلیسیرین است بخار بیشتری وارد دستگاه تنفسی می شود و سبب اتساع رگ ها ، و سبب تشدید ضربان قلب و سر درد شدید می گردد . نیترو استارچ ماده ای جامد و ترد شبیه نشاسته است . نیترواستارچ یکی از عوامل مهم تشکیل دهنده مواد منفجره صنعتی است و از آن به جای نیتروگلیسیرین استفاده می شود . این گونه مواد منفجره در مقابل یخ زدگی مقاوم اند و تماس با آن ، سردرد ندارد . پنتا اریتریتول تترا نیترات (PETN) نام های دیگر آن ، پانتریت و نیتروپنتا اریتریت است . به سهولت آتش نمی گیرد . در برابر ضربه خیلی حساس است و برای کم کردن حساسیت به آن پارافین یا دی نیترو تلوئون و تی ان تی اضافه می کنند . مخلوط آن با نسبت های مختلف با تی ان تی را پانتولیت می نامند وزن مخصوص آن 7/1 است . سیکلونیت (RDX) به نام های سیکلوتری متیلن تری نیترامین هگزوژن ، منفجره 4T ، هگزاهیدرو 1و 3 5 تری نیترو تریازین نیز معروف است . به عنوان خرج مبنا در چاشنی ها و یکی از اجزا تشکیل دهنده مواد منفجره صنعتی به کار می رود . خردکنندگی و قدرت RDX به مراتب بیش از تتریل و معادل PETN است . پایداری RDX بیش از PETN و تقریبا معادل TNT است در انباری به حرارت 85 مدت 10 ماه و در حرارت 100 مدت 100 ساعت خواص خود را حفظ می کند . RDX چندان سمی نیست اما برای کسانی که روزانه با آن سرو کار دارند تغییر لباس و حمام رفتن الزامی است . RDX به سبب پایداری زیاد ، فراوانی و ارزانی مواد اولیه به مقدار زیاد تولید و مصرف می شود . تری نیتروتولوئن (TNT) اسامی دیگر آن عبارتند از تروتیل ، تریتون ، تریتول ، تولئیت ، تریلیت در ساختن مواد منفجره صنعتی ، خرج های پرتابی ، بمب ها نارجک و خرج هایی نظیر آماتول و پانتولیت به کار می رود . وزن مخصوص TNT برابر 56/1 می باشد و در صورت فشرده شدن تا 6/1 می رسد . سولفور سدیم ، تی ان تی را تجزیه می کند و مقداری مواد غیر منفجره به وجود می آید و از این خاصیت برای از بین بردن تی ان تی استفاده می شود . یکی از خواص عمده تی ان تی پایداری آن است . در حرارت 65 بیش از 20 سال خواص خود را حفظ می کند . و در گرمای 75 برای مدت شش ماده تغییر نکرده باقی می ماند . باروت باروت خرج پرتابی است و در کشورهای صنعتی جز در موارد نادر برای انتقال آتش از آن استفاده نمی شود . باروت مخلوطی مکانیکی از نیترات سدیم یا پتاسیم ، زغال و گوگرد است . در حالی که هیچ کدام آنها ماده منفجره نیستند . باروت از مواد منفجره کند سوز است و سرعت سوختن آن در مقایسه با مواد منفجره قوی خیلی کمتر از آنهاست . سرعت سوختن باروت نیترات سدیم دار کمتر از نوع باروت نیترات پتاسیم دار است . ازدیاد زغال سبب کمتر شدن سرعت سوختن می شود . نوع و کیفیت زغال در سرعت سوختن باروت موثر است . زغال بید و توسه سریعتر از زغال بلوط می سوزند . آنفو آنفو حروف اول کلمات (Ammonium Ntrite Fuel Oil) به معنی مخلوط نیترات آمونیوم و سوخت مایع است . بطور کلی آنفو 5/94% نیترات آمونیوم است که دانه های ضد لای پوشیده شده و 5/5% سوخت مایع هم جذب آن گردیده است . افزودن آلومنیوم به آنفو سبب افزایش قدرت آن می شود . دینامیت دینامیت یک اسم عام است که به بسیاری از مواد منفجره خشک شامل مواد سوختنی کربناته و نیتروگلیسرین اطلاق می شود . دینامیت اولین بار توسط نوبل ساخته شد و مرکب از 75% وزنی نیتروگلیسرین و 25% دیاتومیت بود . گرچه دیاتومیت تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب می کند اما قدرت این نوع دینامیت به مراتب کمتز از نیتروگلیسیرین است . پس از آن به جای دیاتومیت از موادی نظیر نیترات سدیم (SN) چوب و غیره استفاده شد و گرچه این مواد کمتر از دیاتومیت نیتروگلیسیرین جذب می کند اما ماده منفجره حاصله به مراتب قوی تر از دینامیت ( نیتروگلیسیرین – دیاتومیت) است . انواع دینامیت ها دینامیت ها را بر حسب نوع مواد ترکیبی طبقه بندی می کند . عمده مواد تشکیل دهنده دینامیت ها عبارتند از : نیتروگلیسیرین ، نیترات سدیم ، نیترات آمونیوم ، نیترو سلولز و سوخت کربناته مثل چوب . اما در ساختمان دینامیت ها علاوه بر مواد فوق ، مواد چسبنده ، مواد ضد اسید و مقداری رطوبت نیز به کار می رود. انواع دینامیت ها عبارتند از : دینامیت استرایت ، دینامیت آمونیاکی ، دینامیت استرایت ژلاتینی ، ژلاتین انفجاری ، دینامیت آمونیاکی ژلاتینی ، دینامیت نیمه ژلاتینی . اکسیژن مایع (LOX) چنان چه مواد سوختنی از قبیل خاک اره و گرد زغال را در اکسیژن مایع فروبریم تا 5/3 برابر وزن خود می تواند اکسیژن جذب می کند . در این حالت با نزدیک کردن شعله ، خاک اره یا گرد زغال منفجر می شود . چون که اکسیژن مایع به سرعت تبخیر می شود . این نوع آتش کاری هیچ گونه عوارض فیزیولوژیکی از قبیل سردرد و غیره را ایجاد نمی کند . بیش از 30 سال است که از اکسیژن مایع در انفجار استفاده نمی شود. این نوع ماده منفجره در آتشباری در معادن روباز به کار می رفته .ید در آخرین مرحله کلید چاشنی را به صورت روشن بگذارید.چند توصیه:1)بهتر است که از سیم های رشته ای نازک استفاده کنید که میتونید از لوازم الکتریکی یاالکترونیکی بخرید هویه و سیم لحیم هم همچنین.2) در موقع لحیم کردن مواظب سایر قطعات باشی ونیز از حداقل لحیم استفاده کنید برای اینکه درب ساعت بسته بشه، توجه داشته باشید بین خطوط مسی روی فیبر اتصالی به وجود نیاید.3) حتما قبل از اتصال چاشنی واقعی از سر المنتی باروتی یا… بدون مواد انفجاری استفاده کنید این رو به این دلیل می گم تا با طرز کار ودرست بودن سیستم بیشتر آشنا بشید.
BOMBA 2
.
Diqqət:Bütün bu bomba düzəltmək təriqələri sinanilmiş deyil,bu bombalari düzəldəndə nihayət
dərəcə diqqətli olun.
Tüfəhli
******************
سوخت جهنمی

ترمايت (Thermite), ماده بسيار وحشتناکي است. به همين دليل به آن لقب "سوخت جهنم" داده اند. اين ماده در صورت آتش گرفتن, حرارتي معادل 4000 درجه سانتيگراد ايجاد ميکند که براي ذوب کردن تقريباً هر چيزي کافي است و به همين دليل عملاً غير قابل خاموش کردن است. از آن به عنوان ماده اصلي براي ذوب کردن جداره هاي فلزي, از قبيل جداره تانکرهاي سوخت و گاز و يا سوراخ کردن گاو صندوق استفاده ميکنند. ماده اي بسيار مطمئن است و تحت شرايط عادي هيچ نوع خطري ندارد؛ در حقيقت روشن کردن ترمايت, احتياج به ابزار خاصي دارد!
براي درست کردن ترمايت, به اکسيد آهن خالص احتياج داريد. براي بدست آوردن اکسيد آهن دو راه وجود دارد. اول اينکه ميتوانيد آهن زنگ زده (قرمز يا نارنجي) را سوهان بزنيد و پودر نارنجي رنگ اکسيد آهن را بدست بياوريد. اما اين روش وقت گير است و مقدار زنگ آهني که بدست مي آوريد ناچيز است. روش علمي بدست آوردن اکسيد آهن, به صورت زير است :
1 - يک منبع تغذيه DC (جريان برق مستقيم), تهيه کنيد. آداپتور وسائل برقي يا باطري ماشين مناسب است. هر چقدر ولتاژ آن بالاتر باشد بهتر است. (يادآوري : برق شهر AC متناوب است و بدرد نميخورد)2 - در يک ظرف شيشه اي يا پلاستيکي بزرگ (به اندازه يک سطل) مقداري آب بريزيد و در آن يک قاشق نمک خوراکي حل کنيد.3 - يک تکه آهن بدون روکش و آبکاري نشده که رنگ آن تقريباً مشکي متمايل به آبي است را به قطب مثبت منبع تغذيه وصل کنيد. (اگر به قطب منفي وصل کنيد, واکنش اشتباه ميشود و اکسيد آهن درست نمي شود. حتماً بايد قطب مثبت باشد.)4 - به قطب منفي, يک الکترود ذغالي وصل کنيد. (الکترود ذغالي را ميتوانيد از داخل يک باطري قلمي معمولي بدست بياوريد, باطري قلمي را باز کنيد و هسته آنرا در بياوريد و خوب تميز کنيد.)5 - حالا آهن و الکترود ذغالي را درون ظرف آب نمک رقيق فرو کنيد. دقت کنيد که اين دو داخل آب به هم اتصال نکنند چون ممکن است منبع تغذيه شما منفجر شود!6 - واکنش الکتروليز به تدريج شروع ميشود و ذرات نارنجي رنگي به تدريج در اطراف آهن تشکيل ميشود. حالا 24 ساعت صبر کنيد تا واکنش ادامه پيدا کند. بعد از 24 ساعت, تکه آهن را تميز کنيد و دوباره واکنش را ادامه بدهيد. از آنجايي که درست کردن اکسيد آهن زحمت زيادي دارد, بهتر است مقدار زيادي درست کنيد.7 - حالا بايد مقدار زيادي اکسيد آهن ته ظرف شما ته نشين شده باشد. منبع تغذيه را قطع کنيد و الکترود و آهن را بيرون بياوريد. آب نمک و ذرات زنگ آهن درون آنرا به کمک يک تکه پارچه صاف کنيد. درون پارچه اکسيد آهن قرمز رنگ داريد! پارچه را جلو آفتاب پهن کنيد تا اکسيد آهن خوب خشک شود. اگر خواستيد ميتوانيد اکسيد آهن خيس را داخل يک ظرف روي گاز گرم کنيد تا خشک شود. سپس داخل يک هونگ آنرا بکوبيد تا ذرات به هم چسبيده آن ار هم جدا شود.
حالا به جزء دوم, يعني براده آلومينيم احتياج داريم. براده آلومينيم را يا ميتوانيد از تراشکاري ها تهيه کنيد يا اينکه يک تکه آلومينيم (در و پنجره هاي آلومينيمي) را برداريد و آنرا سوهان بزنيد؛ دقت کنيد که ذرات آن از شکر درشت تر نباشد. حالا پودر آلومينيم و اکسيد آهن را با نسبت وزني 3 به 8 مخلوط کنيد (300 گرم براده آلومينيم + 800 گرم اکسيد آهن). هر چقدر ذرات آلومينيم و زنگ آهن شما ريزتر باشد بهتر است. مخلوط شما بايد بسيار همگن و يکنواخت باشد. حالا ترمايت شما آماده است!!!
براي روشن کردن ترمايت, کافي است تکه اي حدود 10 سانتي از نوار منيزيم را درون آن فرو کنيد و نوار را آتش بزنيد. نوار منيزيم را ميتوانيد خيلي راحت از فروشگاههاي لوازم آزمايشگاهي بخريد (خريد و فروش آن هيچ محدوديتي ندارد). ترمايت را بهتر است بصورت کپه روي يک سطح صاف (مثل کاپوت يا صندوق عقب يک ماشين) بريزيد و آتش بزنيد. ترمايت با جرقه و حرارت زياد شروع به آتش گرفتن ميکنيد و براحتي کاپوت و صنوق عقب را ذوب ميکند و بداخل موتور يا صندوق عقب ميريزد. ترمايت در صورتي که خوب درست شده باشد, ميتواند فولاد را بخار کند! ترمايت هيچ خطري از نظر ساخت و نگهداري ندارد و نسبت به شوک و حرارت معمولي و ضربه و انفجار حساسيتي ندارد؛ به همين دليل ميتوانيد مقادير زياد آنرا درست کنيد و براي مصارف بعدي نگهداريد .

BOMBA 3

طریقه ساخت RDX

RDXمن تاحالا دو روش دیده ام یک روش با هگزامین و اسید 99% و یک روش با هگزامین و نیترات امونیوم و اسید بالای 85%

این روش اول است.
C6H12N4 + 4 HNO3 -----> C3H6N6O6 + 3 CH2O + NH4NO3


و این هم روش دوم.
C6H12N4 + 4 HNO3 + 2 NH4NO3 --> 2 C3H6N6O6 + 6 H2O


و در اینجا به روش دوم میپردازم طرز تهیهRDX با هگزامین و نیترات امونیوم
مواد و وسایل مورد نیاز:
هگزامین...............................................5 گرم
نیترات امونیوم........................................48 گرم
اسید نیتریک بالای 85%...........................57 سی سی
بشر 200 سی سی
دماسنج
ترمومتر دیجیتال یا هیتر دیجیتال(اگه باشه خیلی بهتر و راحت تره)



1- 5 گرم هگزامین پودر شده را با 48 گرم نیترات امونیوم پودر شده و کاملا خشک مخلوط میکنیم.

2- اسید نیتریک را در بشر 200 سی سی ریخته و در حمام اب و یخ قرار میدهیم تا دمای ان به زیر 10 درجه برسد سپس مخلوط هگزامین و نیترات امونیوم را کم کم به ان اضافه میکنیم و اجازه نمیدهیم که دما از 15 درجه بالا تر برود.

3- بعد از اینکه اضافه کردن هگزامین و نیترات امونیوم تمام شد دمای محلول را به 80 درجه رسانده و برای نیم ساعت ثابت نگه میداریم.در این مرحله گازهای به شدت سمی تولید میشود که برای چشم نیز خطرناک است و باعث سوزش بسیار شدید چشم میشود.

4- سپس بشر را در حمام یخ قرار میدهیم تا بلوراسیون انجام شود (این بلورها بسیار خالص هستند) و سپس محلول را به 5/0 لیتر اب یخ اضافه میکنیم و خوب هم میزنیم و صبر میکنیم تا رسوب گذاری به پایان برسد.

5- و بقیه کار را هم خودتان بلدید محلول را از کاغذ و یا پارچه صافی عبور داده و چند بار با اب مقطر و دو بار نیز با محلول جوش شیرین شتشو میدهیم تا کاملا از اسید پاک شود.

تفاوتهای این دو روش:
در روش هگزامین و اسید 100% دما باید در 55 درجه ثابت نگه داشته شود اما در روش نیترات امونیوم دما در 80 درجه باید باشد و دما از 79 درجه کمتر و از 81 درجه نیز نباید بالاتر برود

مدت زمان نگه داری محلول در دمای 80 درجه نیز بستگی به غلظت اسید دارد که هرچه غلظت اسید بالا تر باشد زمان کمتری نیاز است.


زمان به دقيقه غلظت اسيد نيتريک
85% 90% 93% 96%
نسبت کمي نتيجه
1.5 55.7%
2.5 13.3% 40.9% 68.7%
6.5 30.5% 65.8% 75.3%
12.0 45.4% 73.4% 74.7%
24.0 14.9% 59.9% 77.2% 79.2%
50.0 26.2%
100.0 33.0%
120.0 32.6% مواد و تجهیزات مورد نیاز: 1- هگزامین 75 گرم 2- اسید نیتریک 100% 335 گرم 3- اوره 4 گرم 4- کربنات هیدروژن سدیم(جوش شیرین) 50 گرم 5- سیستم آب و یخ- کاغذ یا پارچه صافی 6- پمپ آکواریم 7- دستکش - همزن شیشهای و دماسنج- وان 4 لیتری 8- هیتر دیجیتالی 9- بشر 500 سی سی دو عدد 1- مقدار 335 میلی لیتر اسید نیتریک 100% را با احتیاط و به آرامی در بشر 500 سی سی ریخته و مقدار 4 گرم اوره را به آن اضافه می کنیم و سپس با استفاده از پمپ آکواریم هوا را به درون اسید وارد می کنیم(این کار برای تولید اسید نیتریک سفید است . اسید نیتریک 100% قرمز رنگ و دود کننده است که بسیار خطرناک می باشد . تبدیل آن به اسید نیتریک 99% سفید الزامی و اجباری است در غیر اینصورت واکنش در جهت دیگری پیش می رود) 2- پس از اینکه مشاهده شد اسید نیتریک از رنگ قرمز به رنگ سفید تبدیل شده وارد کردن هوا را به درون اسید متوقف می کنیم و بشر حاوی اسید نیتریک سفید را درون سیستم آب و یخ وارد کرده واجازه می دهیم تا دمای اسید به 5 درجه سانتی گراد برسد 3- هگزامین را به آرامی در این حین که اسید نیتریک را به سرعت با استفاده از همزن هم می زنیم اضافه می کنیم می بایستی هگزامین ذره ذره به اسید اضافه گردد و دما محلول باید بين ۲۰تا ۳۰ درجه باشد(اضافه کردن هگزامین با رعایت این شرایط یک ساعت طول می کشد 4- پس از اضافه کردن هگزامین محلول را بمدت 20 دقیقه در دمای 10 درجه سانتی گراد هم می زنیم 5- سپس بشر را بر روی هیتر دیجیتالی قرار داده و بمدت ۵ دقیقه محلول را در دمای 53 درجه سانتی گراد قرار داده و آن را هم می زنیم. 6- سپس محلول را به وان حاوی 3 لیتر آب 2 درجه سانتی گراد اضافه می کنیم و به مدت یک ساعت اجازه می دهیم تا محلول بدون مزاحمتی باقی بماند تا رسوب گذاری rdx به پایان برسد 7- محتویات وان را از درون کاغذ یا پارچه صافی رد کرده و رسوب rdx را جدا میکنیم. 8- رسوب را به محلولی که جوش شیرین را در 200 سی سی آب حل کردیم اضافه می کنیم تا اسید از رسوب پاک شود و سپس با استفاده از کاغذ و یا پارچه صافی رسوب را جدا می کنیم این رسوب پس از خشک شدن آماده استفاده است ولی بهتر است آن را خالص کرد(در صورت لزوم به خالص سازی آن می پردازم) نگهداری rdx خطرناک نیست و می توانید آن را در همان وضعیت خشک درون یک ظرفی نگهداری کنید قیمت 1 کیلو هگزامین ساخت شرکت مرک 30000 تومان و همین طور قیمت 1 لیتر اسید نیتریک 100% ساخت همین شرکت 100000 تومان می باشد دیگر مواد و تجهیزات را می توان از شرکت قطران شیمی تهیه کرد.

BOMBA 4
بمب نيترات آمونيمنام بمب نيترات آمونيم همواره در جهان با نام تيموتي مک وي و انفجار ساختمان فدرال اوکلاهاما در آمريکا عجين خواهد بود. نيترات آمونيم ماده منفجره قدرتمند و غير حساسي است که به عنوان کود شيميايي نيتراته استفاده ميشود. اين ماده که در ايران هم توليد و پخش ميشود, ماده منفجره به شدت قدرتمندي است و قابل مقايسه با TNT ميباشد. اما در حالت خالص, حساسيت آن نسبت به حرارت و ضربه بسيار کم است و به همين دليل ماده منفجره امني براي نگهداري است. معروف است که "اگر يک کيسه نيترات آمونيم را زير بالش خود بگذاريد, احتمال انفجار بالش شما بسيار بيشتر از انفجار نيترات آمونيم است!". براي حساس تر کردن نيترات آمونيم, به آن بنزين يا نفت سفيد اضافه ميکنند. نسبت ايده آل آن 96% نيترات آمونيم و 4% بنزين است.نيترات آمونيم را به صورت خالص و يا با يک ماده افزودني که از استفاده از آن به عنوان ماده منفجره جلوگيري کند به عنوان کود شيميايي به فروش ميرسانند. براي جدا کردن ماده افزودني کافي است کود را داخل آب حل کنيد. نيترات آمونيم داخل آب حل ميشود و مواد افزودني باقي ميمانند. محلول را با يک تکه پارچه صاف کنيد و در يک تشت بزرگ بريزيد تا آب اضافي بخار شود و نيترات آمونيم خالص باقي بماند.يک منبع ديگر براي تهيه نيترات آمونيم, کيسه هاي يخ فوري است که به Instant Cold معروفند و در داروخانه ها براي "کمپرس سرد" فروخته ميشوند. درون اين کيسه ها مقداري آب و يک کيسه کوچکتر محتوي نيترات آمونيم است. تعدادي از اين کيسه ها را تهيه کنيد و با قيچي آنها را پاره کنيد و آب آنها را خالي کنيد و کيسه هاي داخلي را بيرون بياوريد. قبل از خريد, نگاهي به برچسب آن بکنيد تا مطمئن شويد از نيترات آمونيم ساخته شده. اين موضوع را سوال نکنيد, چون بلافاصله منظور اصلي خود را لو ميدهيد.صدها روش براي ساخت بمب با نيترات آمونيم وجود دارد. که در زير, چند روش آن را شرح ميدهيم :-۱ با استفاده از يک ورق بزرگ روزنامه, يک پاکت کاغذي چند لايه درست کنيد و چند قاشق غذاخوري نيترات آمونيم داخل آن بريزيد, يک تکه پنبه را به بنزين آغشته کنيد و درون پاکت بگذاريد. در پاکت را ببنديد و با نوار چسب بچسبانيد. براي انفجار, ميتوانيد گوشه پاکت را آتش بزنيد و آنرا زير يک ماشين بيندازيد و به سرعت فرار کنيد. از اين بمب نميشود براي مدتهاي طولاني نگهداري کرد, زيرا بنزين, روزنامه را خيس ميکند.-۲ يک تکه فلز مس را سوهان کنيد و مقداري پودر مس تهيه کنيد. نيترات آمونيم را داخل يک ظرف پلاستيکي بريزيد و روي آن پودر مس بريزيد. بعد از 2 الي 3 روز مس در مجاورت نيترات آمونيم واکنش ميدهد و انفجار صورت ميگيرد. اين روش براي منفجر کردن اماکن نظامي و صنعتي مناسب است.-۳ نيترات آمونيم را داخل يک ظرف پلاستيکي دهن گشاد بريزيد و مقدار کمي به آن بنزين اضافه کنيد. با يک گلوله پنبه اي بزرگ درب ظرف را ببنديد و روي پنبه بنزين بريزيد. حالا پنبه را آتش بزنيد و ظرف را پرتاب کنيد. بوووووم!-۴ نيترات آمونيم و اندکي بنزين را داخل يک ظرف فلزي بريزيد و درب ظرف را ببنديد. و کمي ترمايت روي درپوش ظرف بريزيد و با يک نوار منيزيمي آتش بزنيد. ترمايت درپوش ظرف را ذوب ميکند و به قطرات فلز مذاب به داخل ظرف ميريزد. بوووووم!چند نکته در مورد نيترات آمونيم وجود دارد. اين ماده بشدت رطوبت هوا را بخود جذب ميکند و اين موضوع, خاصيت انفجاري آن را از بين ميبرد. همواره آنرا در ظرف در بسته و در محيط خشک نگهداري کنيد. درون ظرف آن چند تکه روزنامه براي جذب رطوبت بگذاريد و روزنامه ها را هر چند وقت يکبار عوض کنيد. عده اي معتقند که براي انفجار نيترات آمونيم, نياز به چاشني و ماده انفجاري اوليه است. براي اينکار ميتوانيد از چاشني هايي که با فلومينات نقره و يا باروت درست شده اند استفاده کنيد.تهيه نمک پتاسيم:ابتدا اسيد پيکريک را در آب مقطر 70درجه حل مي کنيم(به طور کامل)و سپس پتاس را به آرامي به محلول اضافه مي کنيم در هر مرحله phبايد کنترل شود در هنگام خنثي شدن محلول به رنگ قهوه اي در مي آيد بايد محلول را تا صفر درجه سرد کرد در اين دما بلورهاي سوزني ظاهر مي شود . با ضربه اي بلورها از محلول جدا مي شود. بايد محلول را صاف کنيد. گرد باقيمانده را در خلا خشک کنيد.تهيه نمک آمونيوم :ابتدا اسيد پيکريک را درآب مقطر 50 درجه حل مي کنيم سپس با اضافه کردن آمونياک محلول را خنثي مي کنيم. بايد دقت کنيم که ph از 7 بيشتر نشود وگرنه فورم قرمز رنگ آن توليد مي شود که قابل استفاده نسيت.تهيه نمک سرب:ابتدا اسيد پيکريک را در اتانول در حال جوش حل مي کنيم سپس به آرامي مونوکسيدسرب را به آن اضافه مي کنيم. محلول را صاف کرده و خشک مي کنيم.تهيه پيکيرامات آمونيوم و اسيد پيکيراميک:بلور هاي پيکيرات آمونيوم را در آب مقطر در حال جوش حل مي کنيم سپس گاز سولفيد هيدروژن را به مدت دو ساعت در دماي 50 درجه به آن وارد مي کنيم.براي تهيه ي اسيد پيکيراميک محلول را خشک کرده و به دقت وزن مي کنيم. به ازاي هر 214 گرم حدود 44 گرم اسيد استيک وزن مي کنيم. سپس اسيد را با آب مقطر مخلوط مي کنيم. تا اسيد 20% حجمي تهيه گردد. اسيد را در محلول مي ريزيم و محلول را حرارت مي دهيم تا به 20/1 حجم اوليه کاهش يابد. سپس محلول را صاف مي کنيم و آنرا با آب فراوان مي شوييم. حاصل اسيد پيکيراميک است.تهيه ي DDNP :بلور های اسيد پيکيراميک را در اسيد کلريدريک 5% حجمي حل مي کنيم. سپس دماي محلول را به صفر مي رسانيم. سپس نيتريت سديم را به محلول اضافه مي کنيم تا بلورهاي قهوه اي ظاهر شود. سپس رسوب را جدا کرده و با آب شستشو مي دهيم تا عاري از HCl و NaCl گردد. در پايان رسوب را در استون داغ حل مي کنيم. سپس دماي آن را کاهش مي دهيم تا پودري زرد رنگ تشکيل شود. نام کامل اين ماده دي آزو دينيترو فنول است